عدم امنیت غذایی به عنوان عامل خطر جهت چاقی در خانم های کم درآمد بوشهری

زمینه: نا امنی غذایی که عدم دسترسی همه مردم در تمام اوقات به غذای کافی برای داشتن یک زندگی سالم تعریف می-شود، در فقر بهداشت و وضعیت تغذیه ای مثل افزایش وزن، چاقی، مشکلات روحی و فیزیکی مشارکت دارد. این مطالعه به منظور بررسی الگوی نا امنی غذایی در خانم های کم درآمد بوشهری و ارتباط آن با چاقی اجرا گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 300 خانم 49-19 ساله بوشهری، غیر حامله، غیر شیرده و دارای فرزند به طور سیستماتیک از خانواده‎های تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی انتخاب شدند. جمع آوری داده ها شامل مصاحبه شخصی با مادران، اندازه گیری معیارهای تن سنجی، روش 10 موضوع رادیمر- کرنل برای مشخص شدن شدت عدم امنیت غذایی و سؤالات بین المللی فعالیت فیزیکی بود. جهت یافتن ارتباط بین نا امنی غذایی و چاقی از مدل رگرسیون لجستیک استفاده شد. یافته ها: در مطالعه حاضر، اکثریت خانواده ها (86 درصد) از ناامنی غذایی رنج می بردند. میانگین نمایه توده بدنی در گروه های نا امن غذایی (67/4±43/30) به طور معنی داری بیشتر از گروه امن غذایی (61/1 ± 41/21) بود (05/0>p). با استفاده از رگرسیون لجستیک بعد از کنترل برای سایر متغییرها، امنیت غذایی عامل حمایت کننده (04/0=or) جهت کاهش نمایه توده بدنی و غیر فعال بودن خانم ها (65/2 =or) و خانه دار بودن آنها (99/3=or) عامل خطر برای چاقی و افزایش وزن بودند. نتیجه گیری: مصرف غذاهای ارزان قیمت که حاوی ارزش کیفی پایین بوده و کالری بالا دارند و کاهش فعالیت فیزیکی از دلایل مهم چاقی و اضافه وزن در خانم های نا امن غذایی این تحقیق بود.